OS PRIMEIROS HABITANTES DE BOUZAS:CAPÍTULO II.E CÓMO MIRAN OS NOSOS RAPACES AO MAR DE BOUZAS.

OS PRIMEIROS HABITANTES DE BOUZAS.

CAPÍTULO II:”O ASENTAMENTO DEFINITIVO”.

Fai uns 3600 anos, cando os Celtas arribaron ás nosas terras procedentes da Galia, existían, segundo aseguran diversos historiadores, varios poboados  erixidos sobre o mar con multitude de palafitos. Un destes poboados orixinouse levantado sobre uns baixos ou arrecifes rochosos existentes entón na Ría de Vigo, que foron coñecidos como «Carreiro de fora» e «Carreiro de dentro»,tamén chamados corredoiras, e que estaban situados na proximidade dun altozano avanzado na costa, que logo se chamaría «Cerrillo dos Caravallos», rodeado por unha magnífica e extensa praia que ocupaba, a un e outro lado, unha longa lonxitude de costa. Neste cerrillo, e entre os anos 1582 e 1626 da nosa era, levantaríase a actual igrexa parroquial de San Miguel de Bouzas, e a gran praia sería sacrificada, posterior e recentemente.

CARREIRO DE FORA(ONDE SE ATOPAN AS CONSERVEIRAS E OS ASTELEIROS).

CARREIRO DE DENTRO(PRAIA DE BOUZAS)

SACRIFIZO DOS CARREIROS EN PROL DO PROGRESO.

 Así, aqueles oestrymnios, semente dos futuros boucenses, asentáronse nun lugar que, por devandito instinto, atoparon favorable tanto para a seu defensa como para a súa supervivenza.Como xa vos contamos no anterior capítulo vivían principalmente da pesca e demáis produtos da mar, baixando durante o día a terra ,dende o seu húmido refuxio nos palafitos,para aprovisionarse de auga, vexetais e dalgunha que outra peza de caza, que usaban tanto para alimento como para proporcionarse, coas súas peles, as súas precarias e escasas vestimentas.
En canto ao auga, dispoñían dela nun lugar moi próximo, pois existía un abundante manantial nas proximidades do lugar onde hoxe está a praza de Diego Santos, ao principio da Rúa de Ramón Álvarez, coñecido antes como a « Fonte Vella », o redor dela montaron algunhas cabanas para a súa estadía diurna, que rodearon con parapetos térreos e estacadas, denominado como «bouza» a cada un destes recintos, segundo continúase chamando aínda hoxe, no idioma campesiño, á porción de terreo pechado sobre si mesmo en todo o seu perímetro, o que sen dúbida deu, posteriormente, orixe ao topónimo de BOUZAS.

FONTE VELLA,NO MEDIO DA PRAZA,NO CARREIRO DE DENTRO.

FONTE Á MATERNIDADE NO CARREIRO DE FORA.

Pero isto foi porque se decataron que tendo auga,vexetais,moluscos,peixes e poidendo ter,nese terreo pechado,animais que se poden domesticar e que poidan server de alimento,cría e axuda de carga,xa non facía tanta falla pasar o inverno na xunqueira de O Rocío,aínda que de cando en vez foran a cazar xabaríns,cervos,etc.O asentamento humán de O Rocío,onde está a nosa escola ,é posterior e dependeu da extensión cara a esa zona,dos habitantes de Bouzas.

GRANXA NEOLÍTICA ASENTADA NUNHA BOUZA.

GANDO VACUNO NUNHA BOUZA.

A vestimenta que levaron os nosos rapaces no Entroido,corresponde a estes oestrymnios xa asentados e con vestimentas máis ricas.Pero xa é parte do seguinte capítulo.

Pódese consultar a webteca deste traballo,na entrada correspondente ao capítulo primeiro:”Antes dun asentamento definitivo”,neste blogue.

Traballo de investigación realizado pola profe Maricruz e os nenos e nenas de 3 anos.

Aproveitamos para ensinarvos o excelente traballo que fixeron os nen@s de tres anos sobre o mar de Bouzas.

Despois de traballar o mar en calma,treboadas,picada,na posta de sol,no amancer,na noite,os animais do mar de Bouzas,o mar co reflexo da lúa,do sol,dos fogos das festas do Cristo,etc,as emocións que nos facían sentir,as súas cores según o ceo e sempre mirando ao noso mar con respeito e admiración porque grazas a él estamos onde estamos e somos como somos,mirade,por favor, o mar de Bouzas a través dos ollos dos nosos pequenos.Vai sorprendervos.

O